La Peugeot
Ik staar naar een leeg blad. Niet omdat ik niets weet op te schrijven. Nee, omdat mijn gedachten veel negatiever zijn dan ik wil toegeven. En wil opschrijven. Er is niet echt een heel aanwijsbare reden voor. Of niets dat opzichzelfstaand dusdanig veel impact heeft dat het mij deze stemming hoort te geven. Het was gewoon een – excusez le mot – kloteweek.
The beginning
Het echte begin ligt een stuk voor deze week. Mijn auto is er namelijk een paar weken geleden al mee opgehouden. Omdat ik toch al niet meer echt met hem uit de voeten kon (last van mijn polsen, kan niet meer goed schakelen, hij is handgeschakeld), bleven we maar aan het twijfelen wat we met hem moesten doen. Maar toen besloot ook auto twee er vorige week mee op te houden. Erg fijn. Zeker als je toch wel flink buitenaf woont. En twee kinderen hebt die schoolplichtig zijn en dat soort dingen.
To drive or not to drive
Dus dan moet er een andere auto komen. Maandag auto geleend van schoonmoeder en twee auto’s gaan bekijken. Auto 1 klonk motorisch zo betrouwbaar, dat we niet lang moesten nadenken. Auto 2 bleek ik niet in te passen, of beter gezegd: hij was te groot voor mij. Ja hoor, ook daar moet je rekening mee houden als je slechts 1,54m klein bent. Er zijn uiteindelijk best wel wat auto’s waar je dan niet op een fatsoenlijke manier (lees: zonder kussens of andere hulpmiddelen) mee kunt rijden.
Oh non, une Peugeot!
Nog steeds autoloos kloppen we op dinsdag aan bij de dichtstbijzijnde garage. Die gelukkig ook echt dichtbij zit. Daar kunnen we niet alleen een huurauto krijgen voor een dag, maar hij heeft ook nog een autootje staan dat we voor een prikkie mogen hebben. Moeten we wel even zelf zorgen dat hij apk-waardig wordt, maar dat mag niet zo’n probleem zijn. Als huurauto krijgen we een Peugeot 107 mee. Nu ben ik niet zo’n liefhebber van Franse auto’s, doe mij maar een Duitser, bij voorkeur zo een met een V en een W in het logo. Maar in tijden van nood mag je natuurlijk niet klagen. 😉 Ik probeer dat ook vooral niet te doen, maar in alle eerlijkheid viel de 107 me zelfs nog meer tegen dan verwacht: traag, hard en écht klein. Maar woensdagavond is onze nieuwe apk gekeurd en mag de 107 weer worden ingeleverd.
Oh non, une autre Peugeot!
En die andere is dus ook weer een Peugeot. Een 306 om precies te zijn. Niet meer moeders mooiste, maar in alle eerlijkheid is dat ook meteen het enige slechte dat ik van hem kan zeggen. Hij zit niet verkeerd, wegligging is prima, best ruim én behoorlijk pittig. Omdat het ook weer een handgeschakelde is, zal hij dadelijk sowieso een keer moeten worden omgeruild voor een automaatje, ondertussen klagen we hier in elk geval niet over.
Weekend
Ondertussen is het alweer weekend (op moment van schrijven is het zondagavond om precies te zijn) en is de rust weergekeerd. De stress van zonder auto zitten is verdwenen, maar toch zit ik niet lekker. Waarom weet ik niet precies. Mijn verstand zegt dat ik gewoon dusdanig overprikkeld ben, dat ik tijd nodig heb op terug op mijn pootjes te komen. Mijn gevoel laat zich echter niet zo graag in een hokje stoppen. Mijn gedachten dwalen af naar zaken als de zinloze pietendiscussie, Trump en andere actualiteiten die naar mijn mening niet goed zijn in deze wereld. Bij deze besluit ik dan ook voorlopig niet verder te lezen in mijn huidige boek; een waargebeurd verhaal dat zich afspeelt in de tweede wereldoorlog. Laten we maar even iets luchtiger uit de kast pakken en hopen dat deze bui snel verdwijnt.
