Waarom stellen mensen mij seksvragen?

Laatst vroeg iemand me de waarom mensen met seksvragen of problemen op seksueel gebied nogal vaak bij mij terechtkwamen. De laatste maanden is dat natuurlijk niet meer zo gek, aangezien niet alleen mijn blogs, maar ook mijn posts met regelmaat over seks(ualiteit) gaan. Maar mensen komen al veel langer met hun seksvragen en/of seksproblemen bij me. Sterker nog: het is me meermaals overkomen dat zelfs semi-vreemden tegen me over hun seksleven beginnen.

Krijgt niet iedereen seksvragen?

In alle eerlijkheid heb ik lang gedacht dat vrijwel iedereen deze seksvragen en seksverhalen krijgt voorgeschoteld. Niet in de laatste plaats omdat het echt niet altijd ik was die over seks begon. Tegenwoordig krijg ik echter steeds meer het idee dat het niet zo ‘normaal’ is. Waarom mensen er dan tegen mij over beginnen? Ik zou het niet weten. Wellicht zie ik er gewoon breeddenkend uit of zo. :-p Mocht je een idee hebben waarom het zo is dan mag je het me altijd laten weten! 😉

Nood aan luisterend oor

Wat ik wel kon merken, is dat veel mensen rondlopen met seksvragen. Dat veel mensen hun ei hierover kwijt willen. Dat is ook de reden dat ik besloot me hier meer op te gaan richting. En ja, uiteraard koos ik er net zo goed voor omdat het nu eenmaal een interesse van me is. Iets waar ik de taboe af wil helpen halen en waar ik mensen bij wil helpen er meer plezier aan te beleven. Iets wat zeker bij vrouwen nog te vaak niet helemaal vanzelfsprekend is.

Ben ik ook de juiste persoon voor seksvragen?

Het antwoord daarop is mij wel duidelijk: ja, je kunt bij me terecht met al je seksvragen. Niet alleen mijn kennis over het biologische stuk is helemaal op pijl, dat geldt ook voor het psychische en lichamelijke stuk. Ik zal je niet vertellen dat een clitoris een klein knopje is. Of dat er zoiets bestaat als een G-plek. <- zit je nu met opgetrokken wenkbrauwen? Of vroeg je je – al dan niet hardop – af wat ik daar nu weer mee bedoel? Dan is het raadzaam om gewoon een gesprek in te plannen, zodat ik jou wat wijzer kan maken. 😉

Ook als je zelf seksvragen hebt of tegen zaken aanloopt (in je relatie) ben je meer dan welkom om daarover te komen praten. Ik beloof je dat alles wat je zegt tussen ons blijft en dat ik zonder oordeel naar je luister.

Relatieproblemen

Zoals ik in een vorige blog al aangaf, heb ik een gelukkige relatie die ondertussen al ruim 17 standhoudt. Dat ging echter – en uiteraard – ook niet altijd probleemloos. En aangezien ik anderen van raad voorzie als het aankomt op relaties en relatieproblemen, deel ik graag waar wij tegenaan liepen én hoe we dit aanpakten.

Te snel, te veel

Onze relatie ging erg snel. Zoals ik ook al aangaf in de andere blog, besloten we na een week te gaan samenwonen. Drie maanden later lag vast wanneer we elkaar het ja-woord zouden geven en op de dag dat we een jaar samen waren, zijn we getrouwd. Op zich denk ik niet dat dit een probleem was, we waren echt erg zeker dat we ons leven wilden delen. Alleen was dat niet de enige beslissing die we nogal snel namen. Toen we vier maanden samen waren, vroegen mijn ouders of we bij hen in de zaak wilden komen. Dat was een kans die we niet wilden laten liggen, dus pakten we onze koffers en vertrokken richting België.

Relatieproblemen voorkomen doe je niet zo

Het enige puntje was dat we op dat moment nog geen plekje voor onszelf hadden. Om die reden trokken we in bij mijn ouders (en thuiswonende jongere zus). Natuurlijk met de bedoeling om iets voor onszelf te zoeken. Uiteindelijk woonden we toch een aantal maanden bij mijn ouders. En hoewel het niet eens echt slecht ging, zet zoiets een erg grote druk op een prille relatie. We waren nog volop bezig met elkaar te leren kennen en dat gaat toch wat moeilijker op die manier.

Plekje gevonden, maar dan…

Na een aantal maanden vonden we een huisje en konden we rustig verder met elkaar te ontdekken en te genieten van elkaar. Of dat dachten we toch… Alleen hadden we ontzettend veel frustratie opgebouwd, wachtend tot deze eruit kon komen. Wat dus ook gebeurde. Niet alleen waren we snel gegaan en hadden we die maanden bij mijn ouders gewoond, we werkten ook samen. In een bedrijf waar ik al jaren werkte, maar hij een nieuwkomer was. Maar wel een nieuwkomer met een erg uitgesproken mening en werkwijze.

Relatieproblemen deel 1

Op een gegeven moment hadden we haast dagelijks ruzie. Als we thuiskwamen van het werk, begonnen de verwijten over en weer te vliegen. Meestal ging het niet eens echt ergens over. Het was gewoon een hoop frustratie. Het was gewoon te veel geworden. Na een tijdje beseften we dat we zo niet verder konden. Uit elkaar gaan zagen we niet als optie. Hoewel we elkaar soms wel konden wurgen, was de liefde ook zeker nog aanwezig. Dus besloten we het als volgt aan te pakken:

• Overdag, op het werk, zouden we het zakelijk houden. Geen verwijten, niets persoonlijk, alleen zakelijke gesprekken.
• Eenmaal thuis zorgden we ervoor dat we zo ontspannen mogelijk bij elkaar gingen zitten. Eén voor één mochten we ongestoord onze frustratiepunten uitspreken. Hierbij mocht de ander niet onderbreken.
• Deze frustratiepunten werden zo min mogelijk persoonlijk gemaakt, dus niet “Je was vandaag weer erg vervelend”, maar “Ik vond het niet fijn toen je dat zei of dit deed”.
• Het was hierbij niet de bedoeling dat de ander reageerde, zelfs niet voor een toelichting. Dit gaat namelijk al heel snel over op verdedigend, wat op zijn beurt weer snel escaleert naar ruzie.
• Nadat we beiden onze punten hadden verteld, gaven we elkaar een knuffel en gingen iets anders doen.

Werkte dit meteen? Nee, zeker niet. We hielden ons niet altijd aan de ‘regels’. En in het begin word je hier stiekem alleen maar boos van. Je wil toch verdedigen waarom je iets deed. Wil toch duidelijk maken waarom de ander vervelender was en jij eigenlijk gelijk had. De eerste tijd gingen we na zo’n gesprek ook elk iets anders doen, bijvoorbeeld achter de computer zitten of lezen.

Dan komt het omslagpunt

Na een tijdje begint dit echter wel te werken. Je merkt al redelijk snel dat de frustratiepunten vaak terugkerende zaken zijn en probeert hieraan te werken (het is hierbij dus uiteraard erg belangrijk dat beide partners aan de relatieproblemen willen werken). Daardoor zijn het steeds minder dingen en ga je meer en meer samen kijken hoe je die laatste zaken kunt aanpakken. Want sommige zaken zul je van elkaar moeten aanvaarden. Zo ben ik bijvoorbeeld erg chaotisch, iets wat Wolf niet fijn vindt, maar waar hij mee heeft leren leven (de meeste tijd 😉).

Relatieproblemen deel 2

De tweede keer dat we flinke relatieproblemen kregen, is pas een jaar of 5 geleden. Het was een samenloop van omstandigheden. Mijn vader werd erg ziek en overleed. Daarbovenop kregen we een tijd later zakelijke problemen. Kort gezegd kwam het hierop neer: we hadden eenzelfde bedrijf opgericht als mijn ouders. We maakten replica’s van een Porsche 356 Speedster. Deze werden gebouwd op een ingekort VW Kever chassis. En toen besloot de RDW dat dit niet langer toegestaan was. We kregen nog een half jaar om bestaande projecten af te werken en gekeurd te krijgen. Ik kan je verzekeren dat het een erg stressvol half jaar werd. En zoals altijd komt deze stress er pas later uit. Bovendien kregen we ook financieel een klapper, redelijk normaal als je jouw werk niet meer mag doen…

The show must go on

Het leven gaat verder, we waren toch al bezig met een ander bedrijf op te richten, dus trokken we daar maar harder aan. Alleen had dit hele gebeuren er bij Wolf toch net wat harder ingehakt dan hij initieel in de gaten had. Ik wil – omdat het niet over mij gaat, maar over hem – niet in detail treden en houd het er om die reden op dat het niet makkelijk was. Hoe we uit deze relatiedip kwamen? Praten, praten en nog eens praten. Wederom kozen we momenten uit waarop we rustig met elkaar konden gaan zitten. Als je een gesprek wil zonder verwijten, is het erg belangrijk om ervoor te zorgen dat je er zo ontspannen mogelijk aan begint.

Verbinding

Naast praten is verbinding erg belangrijk. We kozen er bewust voor om elkaar (lichamelijke) aandacht te schenken. We gaven elkaar bijvoorbeeld regelmatig een massage en gingen samen in de douche. Op die manier geef je – als het goed is – ook je seksleven een boost. En als je een relatie weer op het goede spoor wil krijgen, is die verbinding echt uiterst belangrijk. Bovendien werkt elkaar aanraken (meer dan) dubbelop: om te beginnen is het natuurlijk gewoon fijn. De meeste mensen worden graag aangeraakt. Er komen ook fijne hormonen vrij als je aangeraakt wordt: oxytocine en endorfine. Deze stoffen maken je gelukkiger. En bij seks maak je nog meer van deze ‘gelukshormonen’ aan. 😉

Eigenlijk creëerden we door het aanraken dus een positieve cirkel: we maakten hormonen aan die ons geluk stimuleerden én die ons gevoel van verbinding verbeterden. Hierdoor kregen we alleen meer lichaamscontact en zo verder. Doordat we hiernaast ook veel goede gesprekken met elkaar hadden, zaten we na een tijd weer op dezelfde golflengte. 😊

Relatieproblemen: zoek tijdig hulp

Natuurlijk klinkt dit alles – in deze relatief korte tekst – allemaal makkelijker dan het in werkelijkheid was. Er waren dagen dat het ‘rustig praten’ en ‘lekker knuffelen’ eerder ‘happen en snauwen’ was. Daarnaast zijn er ook gesprekken met een buitenstaander (psycholoog) geweest. Dat is dan ook mijn laatste, maar zeker niet minst belangrijke tip voor je: zoek tijdig hulp. Voor jezelf, als je het even wat minder ziet zitten, en voor je relatie. Te snel hulp zoeken kan eigenlijk niet, te laat gebeurt helaas veel te vaak.

Zit je momenteel niet lekker in je vel? Of loopt je relatie niet zoals het moet? Neem dan contact met me op. Ik zal het je ook altijd eerlijk vertellen als ik het idee heb dat andere hulp geschikter voor je is.

Geen nee betekent nog geen ja

Het nieuws is zonder twijfel niemand ontgaan: in TVOH zijn zaken gebeurd die niet door de beugel kunnen. En dat is uiterst zacht uitgedrukt.

Niet iedereen kan toestemming geven

Ik heb al heel vaak aangegeven dat wat mij betreft op seksueel vlak vrijwel alles kan. Ik zie geen taboe in afwijkende smaken en keuzes. En ook als je het liever met meerdere mensen tegelijk doet vind ik dat prima. Er is wel één maar en dat is een hele grote: IEDERE deelnemer moet toestemming geven. En kunnen geven: een kind kan dit niet. Een dier kan dit ook niet. Maar een bang persoon kan dit net zo goed niet. Hetzelfde geldt voor iemand die geïntimideerd is.

Geen nee betekent niet hetzelfde als ja

“Zij/hij zei toch geen nee?” vind ik onder geen enkele voorwaarde een excuus. Onder normale omstandigheden is een ja wel voldoende. Maar dan bedoel ik dus tussen twee (of meer) mensen die op gelijk niveau staan. Dus geen leraar met een leerling, geen bekend persoon met een fan, geen vijftiger met een twintigjarige. Zijn de omstandigheden niet normaal? Dan vind ik niet dat je per definitie geen seks mag hebben. Wel denk ik dat er dan echt goede gesprekken aan vooraf moeten gaan. Druk kan en mag nooit. Machtsmisbruik is walgelijk.

Misselijkmakende commentaren

Wat ik echt vreselijk vind, zijn een heleboel van de commentaren die je kunt lezen onder de nieuwsberichten. Uiteraard mag je voor jezelf in twijfel trekken of iets is gebeurd. Maar houdt dat dan alsjeblieft voor jezelf. Ik vraag me af of zo iemand er ook maar een seconde bij stilstaat wat het met deze personen doet als het wel waar is… Bovendien kwets je daar niet alleen de vrouwen in kwestie mee. Wat denk je dat het doet met iemand die iets dergelijks heeft meegemaakt en die er al niet mee naar buiten durfde te komen? Geeft hen vast de moed om het dan wel te doen…

Onterecht schuldgevoel

Vaak beweren mensen – zelfs vrouwen – dat, als het waar zou zijn, ze geen jaren zouden hebben gewacht om ermee naar buiten te treden. Hier kan ik maar één ding op zeggen: dat is complete bullshit. Veel te veel vrouwen die te maken krijgen met dergelijk ongewenst gedrag leggen de fout bij zichzelf. Ze voelen zich schuldig. Ze voelen zich vies. Ze durven er niet mee naar buiten te komen. Vaak maakt de dader ook heel duidelijk dat het beter is om niemand iets te vertellen. En nee, dat zou niet zo mogen zijn. Alle vrouwen zouden zo lekker in hun vel moeten zitten dat ze een man die zijn poten niet kan thuishouden de wind van voren durven geven. Maar helaas is de realiteit anders.

Nee = nee

Het probleem zit hem – naar mijn mening – mede in het feit dat vrouwen nog steeds veel te vaak als lustobject worden behandeld en neergezet. Ik denk niet dat ik ooit een vrouw heb gesproken die niet op de een of andere manier te maken heeft gehad met ongewenst gedrag. Met een beetje geluk gaat het alleen om ongepaste opmerkingen, maar de meesten zijn ook aangeraakt zonder toestemming. Maar alleen die opmerkingen brengen al de nodige schade toe. Of denk je dat het gezond is als vrouwen te horen krijgen dat ze er zelf om vragen als ze ‘te bloot’ gekleed gaan? Of dat er nog steeds zo vaak gekscherend gezegd wordt dat nee bij een vrouw ja betekent?

Niet alleen vrouwen

Natuurlijk zijn het niet alleen vrouwen die te maken krijgen met ongewenste intimiteiten of seksuele intimidatie. Ook vrouwen doen aan machtsmisbruik. We hebben allemaal al wel een verhaal gelezen of gehoord over een lerares die het deed met een leerling. Of recent de pizzabezorger die was aangerand door een stel vrouwen. Ook dan zijn de commentaren misselijkmakend. Het lijkt erop dat volgens velen mannen maar altijd seks moeten willen. Dat ze al blij mogen zijn als er iemand is die hen ook wil. Ook dit is uiteraard regelrechte onzin. Er is eigenlijk maar één correcte stelling: zonder zeer expliciete toestemming houd je jouw handen thuis!

Kieskeurig

Toen mijn zus hier een tijdje terug op bezoek was, ging het gesprek op een gegeven over op relaties. En dan specifiek relaties in onze tienerjaren. Mijn zus gaf aan dat ik meer ‘vriendjes’ had gehad, maar ook simpelweg minder kieskeurig was. Dit was – volgens mij dan toch 😉 – niet beledigend bedoeld, maar puur als vaststelling. Een vaststelling die overigens niet volledig incorrect is.

Kiss me quick

Laat ik gewoon eerlijk zijn: ik was een nieuwsgierige tiener, die erg graag kuste. Ik heb dan ook veel gekust, met de meest uiteenlopende jongens: van licht tot donker, van een jaar jonger tot 30 jaar ouder (al was ik toen net een twintiger 😊 ). Ik was inderdaad niet zo heel kieskeurig. Uiteraard koos ik wel personen uit die ik knap vond (bijna altijd dan toch, in een dronken bui ging zelfs dat weleens fout), maar meer moest dat niet zijn.

Alleen bij mannen

Ik zal mezelf nooit hetero noemen, ik kan een mooie vrouw meer dan waarderen. Toch ben ik om de een of andere reden altijd veel kieskeuriger geweest als het aankwam op meiden. Daarom heb ik uiteindelijk ook nooit gezoend met een vrouw. De keren dat ik de kans kreeg, was het toch niet helemaal mijn type en koos ik ervoor om het niet te doen. Een echt goede uitleg heb ik hier trouwens niet voor.

Kieskeurig? Wel voor relatiemateriaal!

Dat gebrek aan kieskeurig zijn was trouwens ook alleen maar als het ging over materiaal voor een avond. Zodra er gesproken werd over een langere termijn, moesten ze echt wel aan de nodige eisen voldoen. Gekeken naar mijn eerste echte relatie kan ik in alle eerlijkheid stellen dat ik hierover had nagedacht. Hij was uiterlijk gezien wat minder mijn type, maar echt een goeie kerel. Je zal mij nog steeds niets slechts over hem horen zeggen, ik ben dan ook erg blij dat hij gelukkig is met vrouw en kinders. Ik dacht dat hij goed voor me zou zijn, omdat hij – mede omdat hij flink wat ouder is – een stuk rustiger was dan ik. Iets wat, denk ik, ook wel zo was. Waarom we dan toch uit elkaar gingen? Tja, ik was nog erg jong (17) en hij was simpelweg té rustig voor me. Een beetje meer tegengas bleek toch wel nodig. 😉

Kieskeurig: als ik lekker in mijn vel zit

Dat kieskeurig leek een beetje vergeten bij mijn tweede serieuze relatie. Niet echt mijn type qua uiterlijk en al helemaal niet qua karakter. Het was een geval van ‘op het verkeerde moment’. Mijn grootvader, een van de meest belangrijke mensen in mijn leven, lag erg slecht. Het was zeker dat hij nooit beter zou worden. Dat legde heel veel druk op ons gezin en ook op mij persoonlijk. Hij was de eerste persoon die ik zou verliezen en alleen al de gedachte daaraan hakte er hard in. Mijn ex was iemand die erg mooie verhaaltjes kon ophangen. Ik heb altijd geweten dat het niet meer dan verhaaltjes waren, maar op dat moment kon ik die vlucht uit de realiteit net gebruiken.

De reden waarom we toch een relatief lange en serieuze relatie hebben gehad, ondanks het feit dat we meer ruzie hadden dan iets anders, was redelijk simpel: seks. Dat was het enige vlak waarop we wel een klik hadden. En het enige vlak waarop hij wel deugde (nee, over deze ex heb ik dan weer niets vriendelijks te zeggen 😉 ). Waarom er een einde aan de relatie kwam behoeft vast geen uitleg.

En dan…

… word je zeker niet minder kieskeurig. Of ja, als het op relatiemateriaal aankomt dan toch. Na ex nr. 2 heb ik nog een friend with benefits gehad. Behoorlijk lekker ding, maar erg oppervlakkig en volgens mij hadden we niet veel gemeen. Na ex nr. 2 heb ik ook het enige gedaan waar ik echt niet trots op ben, namelijk seks gehad met een getrouwde man. Dit was een erg bewuste zet. Ik vroeg me af of dit ‘spannend’ zou aanvoelen. Dat was niet zo. Het was een erge afknapper en in alle eerlijkheid heb ik mezelf nooit viezer gevoeld dan toen.

Wat relaties betrof nam ik me voor dat de volgende de laatste zou zijn. Toen ik Wolf zag, wist ik al snel dat ik hem wilde. Ik vond hem – ondanks dat hij naar mijn smaak een beetje aan de smalle kant was 😉 – erg aantrekkelijk, hij had gevoel voor humor en leek op het eerste gezicht ook echt een persoonlijkheid te hebben (bleek vooral koppigheid te zijn en dat bleek ook nog eens erfelijk :-p ). Hij was de eerste persoon bij wie ik echt bang was dat hij mij niet zou zien zitten.

En ze leefden nog lang en gelukkig

Dat bleek dus wel mee te vallen, hij had zijn oog net zo hard op mij laten vallen. Onze relatie werd al heel snel erg serieus: na een week besloten we samen te gaan wonen. Na drie maanden lag onze huwelijksdatum vast. Hoewel veel mensen dit zagen als a disaster waiting to happen, was dat gelukkig niet zo. Na ruim 17 jaar zijn we nog steeds gelukkig samen. Was het dan allemaal rozengeur en maneschijn? Nee hoor, natuurlijk niet. Ook wij hadden een paar flinke dalen in onze relatie. Maar dat is voer voor een volgende blog. 😉

Ben jij misschien te kieskeurig? Of net niet kieskeurig genoeg? Val je altijd op de bad boys, waardoor je telkens opnieuw gekwetst achterblijft? Neem contact op, zodat we er samen aan kunnen werken.

Heks: dit is mijn pad

Heks worden, het is iets dat ik als kind al wilde. Prinses zijn leek me niets voor mij, een hutje in het bos sprak me toen al meer aan dan een kasteel en ook op een prins zat ik niet te wachten (want ik wilde Koen Wauters).

Klein Karolientje

Toen ik nog een lief klein Karolientje was, speelde ik erg vaak dat ik een heks was. Samen met mijn zus of schoolvriendinnetjes brouwde ik de nodige magische drankjes. Vaak bevatten ze de nodige – denkbeeldige uiteraard – kikkerpoten, slangenstaarten, vogelogen en, als ultieme geheime ingrediënt: de piemels van lastige jongens. Tja, ik was een feministische heks, zeg maar.

Mijn moeder was mijn grote voorbeeld. Niet dat zij ooit piemels in de soep draaide of zo, maar ze was voor mij wel dé heks: iemand die veel wist over kruiden en dergelijke en bovendien begaafd is (of is het begiftigd?). Ondertussen begrijp ik overigens dat alle moeders gedachten lijken te kunnen lezen en altijd weten wat hun kinders doen, zeker als het iets stouts is. Maar bij haar ging het toch net wat verder dan dat. Mijn moeder deed bijvoorbeeld aan reiki en had tarotkaarten.

Ik zag mezelf ook als een echte mini-heks. Voor mijn gevoel kon ik onder andere een dobbelsteen beïnvloeden, dingen aanvoelen, met dieren praten en ik zag vaak mensen aan mijn bed staan die overleden waren.

De grote boze tiener heks

Mijn interesse in het bovennatuurlijke en occulte ging niet weg. Als tiener begon ik steeds meer over Wicca te lezen. Ik zat echter allesbehalve lekker in mijn vel en de duisternis lonkte harder naar me dan het licht. Satanisme trok mijn aandacht en het bood me op dat moment – dacht ik – wat ik zocht. Voor degene die niet bekend zijn met satanisme volgens de leer van LaVey: het is helemaal niet zo duivels als dat je zou denken. Een satanist doet niet eens aan duivelsverering, het is eerder een vorm van zelfverering. Op zich ging het dus ook niet echt daarom fout. Het was vooral dat ik dingen deed die niet geschikt zijn voor onervaren jonkies en daarnaast flink zelfdestructief was – net geen zelfverering dus. Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg flinke waarschuwingen. Achteraf bekeken denk ik niet dat ik ‘last had’ van slechte entiteiten. Ik denk dat mijn beschermers me wilden afschrikken en terug op het juiste pad wilden krijgen.

Bang, banger, bangst

Om je twee voorbeelden te geven, die mij in elk geval de meeste angst aanjaagden:

• Op een dag was ik alleen thuis. Ik had muziek op staan (voor de nieuwsgierigen: Cradle of Filth) en opeens ging de deur op de overloop open. Aangezien de buitendeur openstond, stak ik het in eerste instantie daarop. Maar toen ik boven de deur dicht ging doen, begon de CD opeens tien standjes harder te spelen. Dat vond ik in alle eerlijkheid al best wel eng. Ik ging terug naar beneden en zette de muziek zachter. Op dat moment ging de deur boven weer open. Ik kan je zeggen dat ik met licht trillende benen de deur terug dicht ging doen. Eenmaal boven sprong de muziek opnieuw harder. Al huilend heb ik de CD uitgezet, waarna ook de deur dicht bleef.
• Na een bezoekje aan het toilet, keek ik in de spiegel boven de wasbak. In eerste instantie zag ik mijn eigen gezicht, maar dat veranderde voor mijn ogen in een oude vrouw, toen een lijk en daarna een skelet. Na deze ervaring heb ik mijn moeder – wederom huilend – gevraagd om me te helpen. Samen hebben we alle spullen weggehaald die voor mij te maken hadden met satanisme. En ik heb geruime tijd met een rozenkrans boven mijn bed geslapen, ondanks dat ik niet in god geloofde (en nog steeds niet).

De heks in mezelf negeren

In de jaren hierna wilde ik niets meer te maken hebben met hekserij of alles wat occult, bovennatuurlijk of spiritueel was. Behalve alle dingen die ik automatisch deed en niet als dusdanig zag. Ik heb altijd voorspellende dromen gehad. En voelde altijd al zaken aan. Niet naar mijn gevoel luisteren heeft zo’n beetje elke keer geleid tot een slechte uitkomst. Maar ik ben er eerlijk gezegd altijd vanuit gegaan dat mijn intuïtie goed ontwikkeld was en zag het dus niet als iets spiritueels. Ik denk nog steeds dat de meeste kinderen open staan voor heel veel en daarom een goed ontwikkelde intuïtie hebben. Als kind besloot ik dit stukje van mezelf nooit te laten opgroeien. En ik bedacht me dus dat het me gewoonweg gelukt was. 😊

Moeder worden

En toen werd ik zelf mama. Een ervaring die in alle eerlijkheid nog veel mooier is dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Maar ook veel ingrijpender. Ik dacht dat ik mezelf kende. Ik dacht dat ik ‘gewoon eventjes’ mama werd en dat het eigenlijk niet echt veel zou veranderen. Nu kan ik alleen maar heel erg lachen om die gedachte. 😉 Waar ik het minst rekening mee had gehouden, is dat je ‘ik’ helemaal op de achtergrond verdwijnt. Je bent zo gericht op je kleintje, dat je haast vergeet dat je meer bent dan melkbar en draagdoekhouder. Wat ze je niet vertellen, is dat het ook niet het moment is om beslissingen over je uiterlijk te nemen of zo. Mijn hele kledingkast werd degelijk. Mijn neuspiercing ging uit en ik maakte haast een afspraak om mijn tatoeage te laten verwijderen. Ik dacht werkelijk dat ik volwassen was geworden.

Dat bleek echter weer over te gaan. Na in totaal zo’n vijf jaar werd de melkbar gesloten en verdwenen de laatste horrormonen uit mijn lijf. Ik werd terug mezelf: ik probeerde tevergeefs mijn neuspiercing weer in te krijgen, haalde mijn ‘oude’ kleding weer uit de kast en Wolf zijn glimlach werd weer breder (want die had mijn korte rokjes en hoge hakken gemist :-p ).

Je bent wie je bent

Het bloed kruipt dus waar het niet gaan kan. Ook op spiritueel gebied. En – zoals je zo vaak ziet – op het moment dat ik besloot me hier toch weer in te willen verdiepen, kwam ik online iemand tegen die bezig was met een opleiding tot druïde. Dat sprak tot mijn verbeelding en hier wilde ik meer over weten. Een tijdje later lagen de eerste opleidingsboekjes in mijn brievenbus. De opleiding was erg interessant en paste op heel veel vlakken bij me. Toch was het niet helemaal wat ik zocht. En toen werd ik opnieuw richting de hekserij getrokken. Als tiener had ik niet zo heel veel verder gekeken dan Wicca. Hoewel ik dit nog steeds interessant vond, had ik er hetzelfde gevoel bij als bij duiderij: het was het net niet.

Geen hokjes heks

Of het nu komt omdat ik die eerste keer al relatief snel getrokken werd door satanisme of omdat er nu simpelweg veel meer over hekserij te vinden valt weet ik niet. Maar het feit is dat ik veel meer leesvoer vond en zo ontdekte dat er veel heksen zijn als ik: mensen met meerdere interesses, die zich niet in het ene of andere vakje laten stoppen. Gewoon iemand die al haar/zijn hekseningrediënten bij elkaar raapt en daar haar/zijn eigen soepje van brouwt*. Ik wil mezelf op andere vlakken ook niet in een hokje stoppen, waarom zou ik het dan op spiritueel vlak wel doen? Waarom zou ik mezelf dan per se de stempel van bijvoorbeeld groene heks, Keltische heks of traditionele heks willen geven?

Nooit klaar met leren

Met bovenstaande in mijn achterhoofd dook ik nog meer in alle informatie. Ik las boeken over Wicca, over moderne hekserij, bezocht websites van bekende heksen en las verhalen van minder bekende heksen. Overal haalde ik informatie vandaan die bij me paste en leerde minstens evenveel van mensen die de dingen anders zagen.

Weet ik dan nu precies wie ik ben? Heb ik alles geleerd wat ik moet leren? Natuurlijk niet. Ik denk dat het pad van de heks een lange weg is en dat we nooit zijn uitgeleerd (maar wie is dat uiteindelijk wel?). Het enige dat ik ondertussen vol overtuiging wil en kan zeggen is: ik ben een heks!

*Ja, ook daar is een term voor: eclectische heks 😉

Wil je jouw eigen verhaal kwijt? Of ben je net heel erg zoekende op spiritueel gebied? Neem contact op, ik ben er voor je.

Linkse rat

Eerder deze week werd ik een linkse rat genoemd. Het was niet eens in een gesprek over politiek, het ging over vegan vlees dat gemaakt wordt met een 3D-printer. Toen ik mijn voorkeur uitsprak over vlees dat komt van dieren die niet met duizenden in een klein hok worden gehouden, vond iemand het nodig om me zo te noemen.

Geitenwollensok

Ik word al behoorlijk wat jaren met enige regelmaat een geitenwollensok genoemd. Niet zo heel erg apart, gezien het feit dat onze jongens ruim 2 jaar en bijna 3 jaar borstvoeding kregen en de jongste de eerste 1,5 jaar in een draagdoek woonde. Ook eten we steeds vaker vegan en vind je hier steeds meer vegan verzorgingsproducten. Wat er overigens wel voor zorgt dat ik vind dat de term mag worden veranderd. Vaak gebruikt men de term voor veganisten en die dragen geen wol. Niet van een schaap en niet van een geit. Ook niet van een alpaca of een konijn trouwens. Het was eveneens niet de eerste keer dat ik links wordt genoemd. Wegens voorgaande dan, voor alle duidelijkheid, met mijn politieke voorkeur loop ik niet zo heel erg te koop. Om de een of andere reden gaan mensen er blijkbaar vanuit dat je links stemt als je lang voedt/kinderen in een draagdoek propt/regelmatig vegan eet. Geen idee of hier een statistische onderbouwing voor is. Eniehoe, linkse rat was voor mij werkelijk een eerste keer.

Liever een linkse rat, dan een rechtse klootzak

In alle eerlijkheid deed het mij niet zo heel veel. Net voldoende om er een blog aan te wagen. 😉 De persoon die mij een linkse rat noemde viel dan ook niet te omschrijven als heel erg slim of schattig. Wat de aanleiding was? Hij vond het niet alleen nodig om de opmerking te plaatsen dat we dan onderhand eveneens een ‘animal lives matter’-beweging konden starten, hij liet ook duidelijk blijken dat hij niet bepaald vond dat ‘black lives matter’. Omdat ik inderdaad vind dat elk leven waarde heeft, plaatste ik onder zijn reactie een kotsende smiley. Waarop hij reageerde dat we het dan toch ergens over eens waren. Tja, ik kon het toen niet laten om daarop te antwoorden dat ik hem aanraadde hulp te zoeken, als hij zo van zichzelf walgde. Ik vond het eerlijk gezegd een echte inkopper. Hij niet. Hij vond dat ik een linkse rat was die zijn woorden verdraaide.

PS: ik heb geen idee of de rat van mijn foto wel een linkse is. Aangezien ik niet weet wie de rat precies is, kon ik niet vragen naar haar/zijn politieke voorkeur.

Chihuahua

Je ziet op Facebook en co vaak testjes voorbijkomen om te kijken welk dier je bent. Als ik er over nadenk, dan vrees ik dat ik op andere mensen vooral moet overkomen als een Chihuahua. Op veel vlakken is de gelijkenis treffend, al heb ik geen grote, licht uitpuilende ogen, of harig lijf. Maar verder? Als twee druppels water! Ik lijk overigens – en helaas – wel vooral op eentje die bij een omaatje leeft, die iets te vaak haar eten deelt.

De gelijkenis met een Chihuahua

Om te beginnen ben ik erg klein. Ik heb ook een grote mond, maakt me verder niet uit of mijn ‘tegenstanders’ ongeveer even groot zijn of vele malen groter. Is het koud? Dan kan je mij maar beter kleren aandoen, want ik bibber harder dan de gemiddelde vibrator! Nu draag ik natuurlijk altijd kleren. Als mens word je op de meeste plekken anders raar aangekeken. Maar je begrijpt vast wat ik bedoel. Overigens is kou niet het enige dat mij aan het bibberen krijgt. Ik schrik ongeveer van alles. Soms zelfs van mezelf.

Maar daar houdt het niet op

• Ook mij kan je beter niet bij kleine kinderen laten. Al is dat in mijn geval dan niet omdat de kans groot is dat ze mij iets aandoen.
• Alleen zijn kan ik wel goed, maar niet te lang.
• Ik krijg graag aandacht. Onverdeeld, je kent het wel.
• Daarnaast ben ik best eenkennig.

Keizersnee

Zelfs die heb ik gehad! Net als veel Chihuahua’s kan ik niet natuurlijk bevallen. Mijn beide pups zijn dan ook met een keizersnee ter wereld gekomen. Heb ik trouwens ook met deze hondjes gemeen: ik krijg niet veel pups per keer. Al zou dat misschien aan mijn menselijke kant kunnen liggen.

Nu ja, je begrijpt het: ik ben gewoon een Chihuahua in een mensenlichaam. Of ik heb als kind toch écht te vaak hond gespeeld. Zelf ben ik er nog niet over uit welke van de twee het is. Ik heb het er wel eens met anderen over gehad, maar dan heb ik niet het gevoel serieus genomen te worden.

Op welk dier (of ras <- van een bepaald dier bedoel ik dus) lijk jij? Ik ben benieuwd naar jouw beschrijving!

Vuurwerk: een rare kijk op liefde

Laatst las ik voor de verandering een romantisch boek, Onmenselijk verliefd. Het is niet mijn normale genre, om de simpele reden dat ik niet van romantiek houd. Of toch niet van datgene wat volgens de meeste mensen onder romantiek wordt verstaan. Als je mij naar een écht liefdesverhaal vraagt, dan is ‘Dracula’ het eerste wat in mij opkomt. De ‘liefde’ zoals ze wordt afgespiegeld in een romcom of romantische boek, past ook helemaal niet bij het beeld dat ik er van heb. Ik vertel je waarom!

Aantrekkingskracht

Kijk, die begrijp ik natuurlijk nog. Je ziet een lekkere vent en krijgt allerlei fantasietjes in je hoofd. Dat is de natuur. Dat zijn je hormonen. Ook vrouwen^*1 die toegeven aan deze gevoelens van lust kan ik begrijpen. Dat je dan toch gevoelens voor die kerel krijgt, ook al is het eigenlijk qua karakter je type niet, ik snap je. Dat je een relatie met hem aangaat, begrijp ik dan weer minder – of het moest van puur vleselijke aard zijn. Waarom je tijd verdoen aan iemand waarvan je weet dat het niet gaat werken?

Vuurwerk

In al die boekjes lees je over het vuurwerk dat je moet zien als je hem voor de eerste keer tegenkomt. De vogeltjes gaan fluiten, de zon breekt door, kortom: je belandt in een Disney film. En die eerste keer in bed (of waar dan ook) is fenomenaal! Het ene hoogtepunt na het andere, hij ontdekt meteen plekjes die je zelf nog niet wist te zitten (hopelijk wist je ze in de douche dan wel te vinden) en ja hoor, ook hier weer volop vuurwerk! Vaak wordt er een ‘saaie’ man gedumpt voor Mister Fireworks. En, je raadt het al, DAAR heb ik een probleem mee!

Rotkarakter

Want die saaie, maar lieve en trouwe kerel, wordt dan gedumpt voor eentje met een snertkarakter. Vaak erg opvliegend van aard, egoïstisch en nog meer van die schattige eigenschappen. Ook al is het dus helemaal geen catch, die knappe klootzak, dat neem je er toch gewoon bij? De vrouw in kwestie besluit dat deze man het allemaal waard is. Zij zal hem wel kunnen veranderen waar nodig!

Realisme

Zo werkt een relatie toch helemaal niet? Zo werkt de liefde toch helemaal niet? Ja, als je elkaar de eerste keer ziet is het wel zo fijn als er wederzijdse aantrekkingskracht is. Het oog wil ook wat, je hoort me niets anders beweren. Maar moet dat dan perse de meest knappe man zijn die je ooit hebt gezien? Is het niet veel belangrijker dat het op meerdere vlakken klikt? Dat je geen complete brainwashing moet gaan doen om hem ‘het complete plaatje’ te maken?^*2

Lange termijn

Al die knetters blijven namelijk geen leven lang hangen. Op een gegeven moment gaat lust over in liefde en als je dan denkt dat het moet zijn zoals in de boekjes… dan ga je op zoek naar de volgende. Gekeken naar het aantal scheidingen, dat maar blijft toenemen, krijg ik ook weleens het gevoel dat dat ook aan de hand is. Is het niet meer perfect? Begint zijn k-karakter me toch tegen te staan? Dan zoeken we naar iets beter!

Makkelijk praten

Ja, ik heb inderdaad makkelijk praten. Zo’n 17 jaar geleden leerde ik Wolf kennen. Was er vuurwerk? Nee, waarschijnlijk wel vogels en het was ook een zonnige dag. Verder was er aan de eerste ontmoeting weinig sprookjesachtig. We hebben amper een woord met elkaar gewisseld. Ik zal je verder een lang verhaal besparen: het kostte wat moeite om hem te plannen, maar onze eerste date ging erg goed. Zo goed dat we een week later besloten om  te gaan samenwonen. Drie maanden later lag onze huwelijksdatum vast en op de dag dat we een jaar samen waren, zijn we getrouwd. En dat zijn we dus nog steeds. 😉

Mijn punt

Stop met kloothommels te romantiseren! Of ik weet eigenlijk niet zeker of dat oorspronkelijk mijn punt was. Maar ik vind het wel een goed punt, dus mag het blijven staan.

*1: Ik wil niet discrimineren, maar heb het nu toch even over vrouwenromantiek. Ben je een man en voel je jezelf aangesproken? Dan heb ik het ook over jou!

*2: Mocht dit je werkelijk gelukt zijn, dan wil ik wel graag met je in gesprek. Ik ben benieuwd hoe je dit hebt gedaan! Ik wil wel vragen om mij niet te brainwashen.

Maar nog eventjes een serieuze noot: val jij ook altijd op de verkeerde man? Heb je het idee dat je kijk op relaties niet helemaal realistisch is? Of loop je tegen andere zaken aan in je relatie of bestaan als vrijgezel? Stuur  me dan een bericht of geef me een belletje, ik help je hier graag mee!

Full Moon Madness

Nee, ik verander niet in een weerwolf of ander monster. Akkoord, ik krijg wel eens de neiging om te huilen naar de maan. Dat steek ik op het feit dat ik erg veel beest heb gespeeld als kind. En altijd gek ben geweest op fantasy verhalen en dus ook weerwolven en dergelijke. Toch groeit er nergens extra haar bij volle maan. Maar ik kan wel met mijn ogen dicht zeggen wanneer het zo ver is. Al is net dat ‘ogen dicht’ een van de problemen die ik ervaar. Niet dat ik anders zo’n geweldige slaper ben, maar met een volle maan heb ik wel extra last van overdadige (nachtelijke) energie.

Zonnekracht vs. maankracht

Ik draai altijd goed op zonne-energie: op een zonnige dag heb ik zo’n 3x meer energie dan op een druilerige dag. Daar ondervind ik verder geen hinder van, omdat de zon ‘s nachts niet aanwezig is. Met de maan is dat natuurlijk net iets anders. Dus in de nachten dat het volle maan is, krijg ik hetzelfde effect als dat ik een kop koffie* drink na 14:00 uur. Ik lig te stuiteren en te draaien, krijg om de 2 minuten een erg zinvolle ingeving en zie elk uur voorbijkomen.

Rare dromen

Heb ik dan het geluk wel in slaap te komen, dan is er nog steeds geen sprake van rustig snurken. Gemiddeld genomen zijn mijn dromen al redelijk apart te noemen, maar met volle maan gaan ze nog een stuk verder. Ik krijg dan last van levensechte, compleet gestoorde hersenspinsels. Vaak zit ik vast in een droom, waarvan ik ook heel goed weet dat het een droom is. Probeer ik mezelf te knijpen, wat niet lukt. Of mijn ogen te openen, maar mijn oogleden zijn te zwaar.

Normal madness

Gelukkig is het maar 1 keer in de (bijna) 30 dagen volle maan. De rest van de maand doe ik het gewoon met mijn standaard gekheid. Omdat ik weet wat voor effect de maan op me heeft, gun ik mezelf rond de dagen dat hij vol is een beetje extra rust. Ik probeer nog iets meer bezig te zijn op een mindful manier en af en toe een paar minuten te mediteren.

Heb jij ook last van full moon madness? Zo ja, wat ervaar je? En op welke manier ga je ermee om?

*Ja, 1 kop koffie. Ook op cafeïne reageer ik een beetje overdreven. 😉

Seks: betast jezelf

Ik schreef al eerder over seks en mijn verbazing dat het nog steeds niet de normaalste zaak van de wereld is. Zie dit maar als deel twee, want mijn verbazing werd opnieuw gewekt…

Psychologiemagazine duikt ons seksleven in

Elke maand valt er een Psychologiemagazine in mijn bus. Met veel plezier lees ik dit maandblad, mezelf ondertussen regelmatig verbazend over mijn medemens. Dat was ook nu weer het geval. Een groot deel van dit nummer is namelijk gewijd aan ons seksleven. Met alsmaar groter wordende ogen las ik me hier doorheen. Wat ik vooral zo apart vind, is de houding die (te) veel vrouwen tegenover seks hebben. Veel van hen lijken het vooral te doen om hun partner te plezieren. Seks blijkt niet meteen in de top drie van leukste bezigheden te staan. Het wordt zelfs voorbijgestoken door zaken als eten, tv-kijken en winkelen.

Doe jezelf een plezier, plezier jezelf!

Na alles door te spitten, heb ik 1 grote vraag: waarom gaan vrouwen niet op ontdekkingsreis bij zichzelf? Want laat ons eerlijk zijn, het begin van goede seks is weten wat je lekker vindt. En dat ontdek je door jezelf te onderzoeken. Mijn ervaring leerde mij al dat veel meisjes zichzelf niet leren kennen. Om de een of andere reden lijkt er nog een taboe te rusten op masturberende meiden. Bij jongens gaat men ervan uit dat ze er op een gegeven moment een slinger aan geven. Maar van meisjes verwacht men toch dat die met hun handjes boven de lakentjes slapen. Eigenlijk kan ik daar maar 1 ding op zeggen: stop daarmee! Hup, die handen ónder die lakens en betast jezelf!

Wie geen frietjes kent, mist ze niet

Laat ik het zo stellen: als je altijd gekookte aardappels eet, dan kan ik me goed voorstellen dat je aardappels best saai vindt. Maar voor veel mensen geldt dan ongetwijfeld – ja, ik ben bevooroordeeld – dat dit idee na de eerste portie friet verdwijnt. Iets dat je niet kent, dat mis je niet. Daar heb je geen zin in. Als je niet weet hoe lekker seks is, vind je winkelen ongetwijfeld fijner om te doen. Tot je ontdekt dat je lichaam erg leuke plekjes heeft. En seks echt een verrijking voor je leven kan zijn.

Maar doe natuurlijk altijd waar je zin in hebt

Begrijp me niet verkeerd. Uiteraard vind ik niet dat iedereen seks op nummer 1 moet hebben staan. Vind je er niks aan en/of heb je geen behoefte om op ontdekkingstocht te gaan? Geen probleem natuurlijk! Maar laat je niet – NOOIT! – tegenhouden door taboes. Heb geen seks om een ander te pleasen. Wees lief voor jezelf en ontdek jezelf. Ik durf er om te wedden dat je er geen spijt van krijgt.

Heb je problemen met je seksualiteit? Of heb je vragen, maar niemand met wie je erover kan praten? Neem dan contact, ik help je hier heel graag mee!