Macho Marketing

Omdat ik graag op de hoogte blijf van nieuwe ontwikkelingen en gewoon graag bij wil leren, download ik constant e-books over allerlei verschillende onderwerpen. In veel gevallen krijg je nadien nog de nodige mailtjes en heel af en toe een telefoontje. Dat laatste gebeurde mij een tijd geleden ook. Een mannetje uit het Amsterdamse, die voor een bedrijf werkt waarvan ik een marketing e-book had gedownload, belde mij om te informeren of ik veel had gehad aan hun informatie. Op zich heb ik er helemaal geen problemen mee als mensen mij achterna bellen. Ze doen alleen hun werk en mocht ik niet zo’n hekel hebben aan telefoneren, zou ik misschien ook wel wat agressiever zijn op dat vlak. Dit gesprek nam echter al snel een minder prettige wending…

Marketeer of macho?

Deze man vond dat we nogal veel verschillende diensten aanboden, terwijl we slechts met z’n tweeën zijn. Op zich niet zo vreemd dat hij daar op wijst, (marketing) mensen beginnen daar wel vaker over. Wat daarna volgende vond ik daarentegen net iets aparter. Hij vroeg me namelijk of ik dan niet beter (en dit zijn behoorlijk letterlijke woorden!) achter een bureau kon gaan zitten om Wolf te ondersteunen bij zijn werkzaamheden (voor Venefica). Nadat ik mijn mond van de grond had opgeraapt, repliceerde ik dat het nochtans mijn werkzaamheden zijn die onze core business vormen. Antwoordt hij het volgende: “Je kan toch nog steeds wat teksten schrijven voor jullie eigen bedrijf?” Je begrijpt dat ik hierna niet meer zo heel veel tijd in hem heb gestoken.

2021 of 1921?

Ik moest echt even bijkomen van dit gesprek. Hoewel ik vaker te maken heb gehad met seksistische macho mannen, schrok ik hier heel erg van. Het was nog een behoorlijk jonge vent, die werkt bij een bedrijf dat gewoon ‘hip’ overkomt. En toch kon ik aan hem horen dat hij vond dat ik ondergeschikt was aan mijn man. Nu kan het natuurlijk komen vanwege de werkzaamheden. Mogelijk vindt hij copywriting een stuk minder waard dan systeembeheer en consultancy. Maar langs de andere kant had ik hem uitgelegd dat ik eveneens consultancy doe en de intake gesprekken zelfs vrijwel altijd voor mijn rekening neem. Ik ben beter in praten en uitleg geven dan Wolf.* Dat leek hij echter niet helemaal aan te willen nemen.

I want to break free

Ach ja, misschien moet ik gewoon zijn raad opvolgen. Zo houd ik natuurlijk wel meer tijd over om te poetsen, te koken en strijken. Er ligt volgens mij ook nog kleding die versteld moet worden. En ik zal maar even informeren welke wensen mijn echtgenoot verder nog heeft. Daarnaast zal ik maar ophouden met e-books te downloaden, want wat moet een vrouw met kennis? En nu ik er over nadenk: ik veronderstel dat ik eigenlijk niet met andere mannen mag bellen. Ik zal dadelijk mijn straf hiervoor maar gaan ontvangen.

*Lees: hij wordt geregeld veel te technisch en ziet niet wanneer mensen hem niet meer kunnen volgen. Macho wordt hij gelukkig nooit.  😉 

Wat zijn de meest rare dingen die jullie ooit via de telefoon hebben gehoord? Of de meest bijblijvende gesprekken die jullie ooit hadden? Laat het hieronder weten!

Het hoogsensitieve kind

Ben jij net als ik ouder van een hoogsensitief kind? Dan weet je dat het iets is waarmee je elke dag rekening moet houden. Op school, thuis of op vakantie: het speelt altijd. Waar andere gezinnen soms complete dagen volplannen, moet jij rekening houden met voldoende rustmomenten. Doe je dat niet? Dan is de gezelligheid ver te zoeken. Je kind raakt overprikkeld en weet niet meer wat het aanmoet met zichzelf.

Wat is hoogsensitiviteit?

Ongeveer 1 op de 5 kinderen is hoogsensitief. Ze zijn gevoeliger voor prikkels die er rondom hen zijn. Eigenlijk ontbreekt een filter die een deel van alle prikkels tegenhoudt. En dat is niet het enige. Een hoogsensitief kind verwerkt deze prikkels ook grondiger en nauwkeuriger. Geen wonder dus dat ze sneller ‘vol’ zitten: ze worden de hele dag gebombardeerd met allerlei indrukken.

Hoe herken je hoogsensitieve kinderen?

Hoogsensitieve kinderen vallen vooral op vanwege hun opmerkingsgave. Vrijwel alles valt hen op: geluiden, geuren, smaken, licht,… Maar ook kleine verandering ontgaan hen zelden. Daarnaast zijn ze vaak erg empathisch. Al op jonge leeftijd kunnen ze zich bovengemiddeld inleven in anderen. Dat kan ook voor problemen zorgen. Als een hoogsensitief kind bijvoorbeeld iets op tv ziet over oorlog, dan kan het zich daar dagenlang slecht over voelen. Ook hebben de meeste hoogsensitieve kinderen een grote verbeeldingskracht en denken ze heel diep na over uiteenlopende zaken.
Overprikkelde hoogsensitieve kinderen kunnen (emotioneel) erg fel reageren. Soms tonen ze zelfs woede en/of agressie.

Overprikkeling

Wanneer een hoogsensitief kind te veel prikkels binnenkrijgt, raakt het overprikkeld. Dit heeft effect op lichamelijk en emotioneel gebied en op cognitief vlak.

Lichamelijk

Vaak gaan kinderen bij overprikkeling versneld of oppervlakkig ademen. Een ander erg duidelijk lichamelijk signaal, is het afwenden of gesloten houden van de ogen. Dit is ook logisch: ze proberen verdere prikkels buiten te sluiten. In veel gevallen merk je ook dat kinderen (lichamelijk) onrustig worden. Daardoor lijkt het alsof ze net energie in overvloed hebben op zo’n moment. In werkelijkheid proberen ze zo te ontladen en stress weg te laten vloeien. Ook trillen en transpireren wordt regelmatig gezien, net als buik-, hoofd- of andere pijnen.

Emotioneel

Overprikkelde kinderen raken geïrriteerd. Dit kan zich openbaren in dwars, angstig of zelfs agressief gedrag. Op dat moment zijn kinderen niet meer voor (veel) rede vatbaar. Het heeft dan ook geen zin om op een moment van overprikkeling met hen te praten.

Cognitief

Op cognitief vlak merk je vooral dat kinderen zich niet meer kunnen concentreren. Zelfs zaken die ze normaal zonder moeite kunnen, zoals bijvoorbeeld makkelijke sommetjes, lukken dan opeens niet meer. Soms lijkt het zelfs alsof ze bepaalde kennis kwijtraakten.

Een hoogsensitief kind dat vaak overprikkeld is, wordt vaak onterecht aanzien voor een kind met AD(H)D.

Hoe omgaan met overprikkeling?

Het meest belangrijke is om overprikkeling te leren herkennen. Als je merkt dat je kind overprikkeld is, probeer het dan altijd uit de situatie te halen. Een rustige omgeving is dan nodig. Laat het eerst even tot zichzelf komen en probeer daarna te bespreken wat het precies voelt/voelde. Bij hoogsensitieve kinderen is het, nog meer dan bij andere, belangrijk om zich te leren uiten. Vertellen over wat ze voelen en waarom ze dit voelen kan niet alleen helpen om overprikkeling te voorkomen. Het geeft je ook een beter beeld waarom ze overprikkeld raken.

Overprikkeling voorkomen

Zodra je meer inzicht krijgt in de redenen waarom je kind overprikkeld raakt, kan je het makkelijker voorkomen. Zorg er sowieso altijd voor dat je prikkels en input afwisselt met rust. Een hoogsensitief kind heeft nu eenmaal veel verwerkingstijd nodig. De meeste hoogsensitieve kinderen hebben om die reden ook baat bij een regelmatig leven. Maar net als bij andere kinderen geldt: kijk goed naar je eigen kind. Praat over wat het wel en niet fijn vindt. Bespreek wat zaken zijn die snel tot overprikkeling leiden en wat hen het makkelijkst doet ontladen. Je zal merken dat kinderen – zeker hoogsensitieve kinderen – al behoorlijk snel deze informatie kunnen geven.

Kun jij hulp gebruiken in de omgang met je hoogsensitieve kind? Of ben je zelf hoogsensitief en ervaar je hierdoor problemen? Neem dan contact met me op.

Seks

Eigenlijk zou ik verwachten dat we anno nu best normaal kunnen doen over zo’n normaal onderwerp. Vrijwel alle beesten doen het. En niet zonder reden: in veel gevallen zou de soort al snel ophouden met bestaan, als er zou worden opgehouden met seks.

Vrije opvoeding

Zelf ben ik ook heel erg opgegroeid met het idee dat seks iets normaal is. Iets leuk, wat je met respect voor de ander en respect voor je eigen lichaam moet doen. We konden met al onze vragen terecht en konden met een open houding (no pun intended) onze eerste keer tegemoet gaan. Ik heb het ook altijd als een groot goed gezien dat ik er zo vrij over kon praten. Ten eerste wordt het simpelweg leuker, als het gebeurt op een manier die je echt prettig vindt. Natuurlijk kan je proberen om jezelf letterlijk en figuurlijk in allerlei bochten te wringen, om toch maar dat ene plekje te bereiken. Maar hier gewoon over praten is toch een tikje makkelijker. Laat ons daarnaast eerlijk zijn: het is een onderwerp waar praten al snel zorgt voor doen. 😉

Vijftig tinten

Deze boekenserie zorgde er mede voor dat ik dacht dat de algemene preutsheid wel zo’n beetje buiten beeld was. Nu moet ik zeggen dat ik niet bepaald onder de indruk ben van de seks in het boek.* Het duurt best lang voordat er iets gebeurt en verder is het niet echt spannend te noemen. Ik heb heftigere kasteelromans gelezen.* Neemt niet weg dat veel vrouwen deze boeken met veel plezier lezen. Ondanks dat mr. Grey precies past binnen het beeld dat ik hier schets, is hij het onderwerp in veel doorweekte dromen.

Seks kan niet altijd?

Groot is dan ook mijn verbazing dat seks toch niet in elk boek wordt aanvaard. Ik las een tijd terug een debuut dat écht goed is. Een sterk verhaal, dat je flink aan het denken zet. Er komt ook de nodige seks in, die redelijk rauw (omschreven) is. Voor mijn gevoel nergens te: er komt geen pijn bij kijken, of dwang. Toch blijken verschillende vrouwen (en een enkele man) te vallen over de beschrijvingen in dit boek. Het zou te expliciet en te grof zijn. Vraag me niet waarom men dat in dit geval wel vindt, want ik zie het niet.

Niet voor ouders, maar ook niet voor jongeren?

Het enige dat ik me kan voorstellen, is dat men valt over de seks(uele fantasie) van de minderjarige in dit boek. In het begin is de hoofdrolspeler namelijk nog een tiener en wordt er beschreven hoe hij de hand aan zichzelf slaat, maar ook hoe hij fantaseert over een vriendin van zijn moeder. Zou het kunnen dat volwassenen – net als jongeren die niet willen weten dat hun ouders het doen – niet willen weten dat de jeugd hiermee bezig is? Willen ze, net als die kinderen, niet geconfronteerd worden met deze ‘foute’ zaken? Want een ander boek dat ik een tijd geleden las, wat ook tienerseks bevatte, kreeg wel eenzelfde kritiek te verduren.

Leven en laten seksen

Nu maakt het mij niet zo heel veel uit. Natuurlijk mag men ook van mening zijn dat seks niet zo uitgebreid omschreven dient te worden. Ik heb er ook begrip voor als je niet met een bepaalde vorm van seks geconfronteerd wil worden. Voor mezelf geldt dat er niet veel is waar ik niet tegen kan (wat dit onderwerp betreft). Zolang alle partijen – ongeacht hoeveel het er zijn – het maar eens (kunnen) zijn met alle handelingen. En ik probeer mijn jongens te leren hoe mooi seks is, als je het maar met respect doet.

En jij, kan jij wel wat hebben als het aankomt op seks in boeken? Of vind jij het voldoende als er alleen de insinuatie is?

Loop je tegen zaken aan op seksueel gebied? Neem dan contact met me op, zodat we erover kunnen praten. 🙂

*Jep, ik las het eerste boek uit de serie. Ik kreeg hem cadeau bij een boek dat ik online kocht. Om precies te zijn, kreeg ik hem bij ‘De ontrafeling van de kosmos’ van Brian Greene. Ik denk dat ze vreesde voor het seksleven van een dergelijke nerd. 😉

*Nogmaals jep, als tiener las ik graag kasteelromans en heb ik er erg veel verslonden.

Overprikkeling

Overprikkeling grijpt je bij je keel. Zo voelt het ook letterlijk, of bij mij in elk geval toch. Ik heb het gevoel haast niet te kunnen ademen, elke prikkel is er teveel aan en afsluiten lukt me niet meer.

In het huidige overprikkelingsgeval spreken we over het resultaat van een paar zware weken, aangevuld door een stevig weekend. Ten eerste heb ik alweer zo’n 2 weken last van een flinke allergieaanval, inclusief eczeem en dus flinke jeuk. Ik ben een hele dag bekaf en als ik geluk heb haal ik 22.00 uur. Dat is niet handig. Zeker niet als je veel te doen hebt. Ten tweede werd Axel vorige week 8. Kei leuk zo’n verjaardag, maar ook flink wat extra werk. Bij mij hakt bijvoorbeeld een kinderfeestje met 7 jongens er zelfs onder goede omstandigheden flink in. En dan punt 3: beide jongens hebben deze week kamp. Niet tegelijk, nee, Laurens is vandaag voor een nachtje weg en als we hem morgen hebben opgehaald, mogen we Axel naar school brengen. En pas vrijdag weer oppikken. Dat is om te beginnen een beetje moeilijk voor mijn moederhart – iets met loslaten, zeg maar – en ook weer een hoop geregel. Plus stuiterende kinderen. Niet enkel die van mij, maar ook alle andere kampgangers = heel veel extra prikkels.

Begrijp me niet verkeerd, dit is absoluut niet bedoeld als klaagzang. Ik wil gewoon graag delen hoe het voor mij is om overprikkeld te zijn. Wat ik voel en waardoor het komt. Veel te vaak lijkt overprikkeling nog iets te zijn wat niet kan. Iets waar je jezelf maar overheen moet zetten en weer verder gaan. Ik wil graag laten weten dat dit voor mij ook niet zo is. Dat ik me er op een gegeven moment echt niet meer overheen KAN zetten. Als ik me voel zoals nu, zou ik haast kunnen huilen, omdat ik me zo ellendig voel.

Een potje huilen helpt bij mij overigens niet. Wat ik dan wel doe? Zodra ik de tijd kan nemen, zonder ik me af (desnoods zet ik gewoon een koptelefoon op) en zet ik muziek op. Wat voor muziek wisselt heel erg. Op dit moment word ik, gek genoeg, het snelst rustig van Metallica. Na een paar minuten heb ik het gevoel weer terug te kunnen ademen en denken. Een half uurtje muziek luisteren en ik voel me weer een heel eind als herboren. Wat voor mij trouwens nog sneller en beter werkt, is lekker meezingen. Maar dat doe ik enkel als ik het huis voor mij alleen heb en dan kies ik ook niet voor Metallica, haha.

Hoewel ik een ondertussen een stuk fijner zit dan toen ik net begon te schrijven (met Metallica in mijn oren), weet ik dat de rust in mijn hoofd ditmaal van korte duur zal zijn: morgen moet ik de kinderwissel nog ondergaan. Ruim 100 joelende stuiterballen maken mijn potje weer heel snel vol. Misschien kan ik dit weekend beter zelf wat gaan staan zingen, in plaats van naar Misty Fields te gaan, haha.

Hoe doorsta jij overprikkeling? En hoe kan jij ervoor zorgen dat je weer lekker in je vel zit?

Kan je wel wat hulp gebruiken bij het zoeken naar handvatten? Neem dan contact op, ik help je hier graag bij!

Labels

Steeds meer mensen lijken tegenwoordig labels te krijgen. Ook ik vraag me vaak af of dit wel een goede ontwikkeling is. Daarom wil ik dit bericht, geschreven door psycholoog en universitair hoofddocent Laura Batstra, graag delen. Haar mening is meer uitgesproken dan die van mij, maar ik begrijp haar standpunt zeker wel.

Zorg voor een positief brein!

Mensen zijn van nature geneigd om te focussen op negatieve dingen. Negatieve gebeurtenissen maken nu eenmaal meer indruk en blijven langer hangen. Bewuster bezig zijn met prettige zaken, kan je brein ‘positiever’ maken. Lees hieronder 4 tips die je daarbij kunnen helpen.

Vul je brein met positieve ervaringen

Helaas merken we de positieve zaken rondom ons vaak niet eens op. Wanneer iemand aardig tegen je is, de vogels fluiten, of je eten lekker is sta je er meestal niet echt bij stil. Probeer deze momenten heel bewust te beleven en een tijd vast te houden, hierdoor maak je ze blijvend. Hoe langer je iets in je bewustzijn houdt en hoe intenser je iets beleeft, des te sterker wordt de herinnering. Als je jouw hersenen vult met positieve ervaringen, zal je er ook makkelijker toegang tot krijgen.

Neutraliseer pijnlijke ervaringen

Als je aan een vervelende gebeurtenis denkt, roep dan gelijktijdig een positief gevoel op. Bijvoorbeeld door je in te beelden dat je samen bent met iemand van wie je houdt. Wanneer je dat blijft doen, vermengt de vervelende herinnering zich met het positieve gevoel. Dit werkt het beste als je gevoelens neemt die tegenovergesteld zijn, bijvoorbeeld: meng een herinnering aan een kwetsbaar moment met een gevoel van kracht.

Het gaat er niet om pijnlijke ervaringen uit de weg te gaan, of te vluchten in plezier. Je moet net met aandacht en nieuwsgierigheid naar de vervelende ervaring kijken. Ervaar en accepteer deze, terwijl je ondertussen ondersteunde gedachten en gevoelens oproept.

Activeer je natuurlijke rustsysteem

Ga overdag regelmatig na hoe gespannen je spieren zijn en ontspan ze. Wanneer je dit doet, krijgen de alarmcentra in je hersenen het bericht dat alles in orde is. Ook ademhalingsoefeningen werken goed. Adem een paar keer bewust in en uit: neem een diepe teug adem, houd hem een paar seconden vast en adem dan langzaam weer uit.

Train jezelf in gelijkmoedigheid

Leer jezelf gebeurtenissen en je reactie daarop van een afstand bekijken. Als er iets stressvol of vervelend gebeurt, zal je lichaam normaal in opperste staat van paraatheid worden gebracht. Deze lichamelijke tekenen worden door je limbisch systeem dan weer gezien als het bewijs dat er gevaar dreigt, wat nog meer angstreacties teweeg brengt. Door naar je emoties te kijken zonder te oordelen of interpreteren, kan je dit voorkomen of doorbreken.

Heb je er moeite mee om jezelf deze dingen aan te leren? Neem dan contact op, dan werken we er samen aan!

De zeven succescriteria van productieve kritiek

De meeste van ons krijgen niet graag kritiek. Het voelt toch al snel alsof we iets ‘fout’ hebben gedaan. Ook kritiek geven vinden de meeste mensen heel moeilijk. Daarom geef ik je zeven tips mee hoe je dit op de meest productieve manier kan doen!

1. Wees je bewust van je eigen motieven en doelen. Wat wil je precies bekritiseren en waarom? Welke veranderingen wil je bekomen met je kritiek?

2. Wees respectvol: blijf ver weg van kwetsende uitspraken. Bekritiseer je een bepaald gedrag, beschrijf dit dan zo objectief mogelijk. Maak het niet over de persoon als totaalplaatje.

3. Overleg wanneer het het juiste moment is voor jouw kritiek. Roept een voorval erg veel emoties op? Dan moet je er misschien eerst een nachtje over slapen. Zorg er wel voor dat je terugmelding spoedig volgt.

4. Spreek een datum / moment af voor het gesprek. Zo kan ook de ander zich hierop voorbereiden.

5. Geef de ander ook de kans op zich in een open en eerlijk dialoog met argumenten te verdedigen. Formuleer open vragen, zoals “Hoe zie jij dat?” of “Hoe zou jij dat verklaren?”.

6. Haal zeker geen oude koeien uit de sloot!

7. Stel het gemeenschappelijk zoeken naar een oplossing voor het probleem centraal. Zo zal de ander ervaren dat het niet om de kritiek op zich gaat, maar om de verbetering van jullie relatie of werkomstandigheden.

Heb je zelf echt problemen met het ontvangen van kritiek? Neem dan contact op, dan kunnen we hier samen aan werken!

Offline – het leven zonder internet

Dag 1 – vrijdag 22 februari – 14.00 uur

Na het stofzuigen kom ik nietsvermoedend bij mijn pc terug. Mijn pupillen vergroten, mijn hartslag stijgt en ik voel de paniek in mijn buik opborrelen. Geen. Internet. “Even rustig ademhalen, het komt vast weer snel goed!”, spreek ik mezelf moed in. Een snelle check vertelt me dat niet enkel internet eruit ligt, er komt gewoon niets binnen.

Provider bellen
Na anderhalf uur internetloos te leven, wordt er gebeld naar de provider. Die weet ons te vertellen dat hij kan zien dat we geen signaal hebben. Daarnaast vertelt hij dat wij de enigen zijn met problemen (slik) en dat er dinsdag een monteur langs zal komen (dubbel slik).

Als wij de enigen zijn zonder signaal, kan dat eigenlijk slechts twee dingen beteken: vanmiddag waren ze vooraan in de straat aan de glasvezel het werken. Die vonden het nodig onze verbinding te ver*piep*en. Of er zit een kabelbreuk tussen ons en onze buren. Niet heel erg waarschijnlijk, maar ook niet onmogelijk. De kabel zit namelijk slechts 60cm in de grond en er is een plaats waarop met enige regelmaat vrachtwagens flink aan het manoeuvreren gaan. Hoe dan ook gaan we het weekend in zonder glasvezelaansluiting.

Ook geen 4G
Omdat we nog steeds een vaste telefoonlijn hebben liggen, bellen we allebei erg weinig mobiel. Om die reden is een abonnement voor ons niet interessant, maar met prepaid gebruik maken van 4G is een dure grap. Zonder vaste verbinding én zonder wifi is voor ons dus ook simpelweg zo goed als zonder internet.

Dag 2 – zaterdag 23 februari

Aangezien ik gisterenmiddag op het punt stond enkele mails te beantwoorden, moet ik vandaag even naar een wifi-spot. ‘s Ochtends staat er nog een klant op de planning, ‘s middags internet. Gelukkig heb ik mijn trouwe Thinkpad; daar zet ik snel mijn net geschreven recensies op, zodat ik die ook online kan zetten. Bij mijn hotspot – sorry, schoonmoeder – aangekomen ga ik snel aan het mailen, berichten beantwoorden en recensies plaatsen. Na anderhalf uur sta ik mezelf nog even toe om rond te kijken op Facebook en andere vaste stekjes. De afkickverschijnselen zijn zo al ernstig genoeg.

Dag 3 – zondag 24 februari

Vandaag houd ik het bij 2 korte 4G-sessies op mijn mobiel. Op een paar berichtjes na is er weinig spannends gebeurd. Daarnaast is het natuurlijk ook gewoon geweldig weer. Op zo’n dag is het net wat minder erg om offline te zijn.

Dag 4 – maandag 25 februari

Het begin van de werkweek. Het gebrek aan internet wordt nu wel een stuk vervelender. Ik moet aan het werk en dan is het eigenlijk geen optie om internetloos te zijn… Maar ik heb – om verschillende redenen, waarvan meer dan flinke hoofdpijn de hoofdreden is – ook bijzonder weinig zin om elders wifi te gebruiken. En aangezien er geen echt strakke deadline ligt en er verder ook niets dringend is binnengekomen, besluit ik er een extra offline dagje van te maken. Al hoop ik met de seconde harder op een oplossing morgen, al ben ik zelf dan wel weer online (vanaf 10.30 uur bij Museum Klok & Peel, tot een eind in de middag).

Dag 5 – dinsdag 26 februari

Even een kopje koffie terwijl ik de mail check zit er natuurlijk nog steeds niet in. Voordeel is wel dat ik een stukje sneller klaar ben om te vertrekken, daarom besluit ik een half uur vroeger naar het museum te gaan. Zo kan ik nog even gebruik maken van het internet voordat ik de vergadering in ga.

De monteur zou voor de middag komen, dus tegen het middaguur word ik erg ongeduldig. Een WhatsApp naar het thuisfront komt nog niet aan, voorlopig dus geen verbetering… Gelukkig kan ik mijn lunch lekker in het zonnetje opeten – wat een weer! – daar wordt een mens wel rustiger van. Als ik op het punt sta om opnieuw aan het werk te gaan, zoemt mijn mobiel: het verlossende bericht! 😉

Levensbehoefte
Tegenwoordig is internet voor veel mensen – waaronder ikzelf dus – haast even belangrijk als water en elektra. Veel zaken vallen compleet stil als je zonder zit. Zelfs iets simpels als kijken wat voor weer het zal worden lukt niet meer. Ik word er behoorlijk nerveus van, als internet het niet doet. En dat is in alle eerlijkheid niet alleen vanwege het zakelijke aspect.

Ben jij ook zo verslaafd aan en afhankelijk van die internetverbinding? 🙂

La Peugeot

Ik staar naar een leeg blad. Niet omdat ik niets weet op te schrijven. Nee, omdat mijn gedachten veel negatiever zijn dan ik wil toegeven. En wil opschrijven. Er is niet echt een heel aanwijsbare reden voor. Of niets dat opzichzelfstaand dusdanig veel impact heeft dat het mij deze stemming hoort te geven. Het was gewoon een – excusez le mot – kloteweek.

The beginning

Het echte begin ligt een stuk voor deze week. Mijn auto is er namelijk een paar weken geleden al mee opgehouden. Omdat ik toch al niet meer echt met hem uit de voeten kon (last van mijn polsen, kan niet meer goed schakelen, hij is handgeschakeld), bleven we maar aan het twijfelen wat we met hem moesten doen. Maar toen besloot ook auto twee er vorige week mee op te houden. Erg fijn. Zeker als je toch wel flink buitenaf woont. En twee kinderen hebt die schoolplichtig zijn en dat soort dingen.

To drive or not to drive

Dus dan moet er een andere auto komen. Maandag auto geleend van schoonmoeder en twee auto’s gaan bekijken. Auto 1 klonk motorisch zo betrouwbaar, dat we niet lang moesten nadenken. Auto 2 bleek ik niet in te passen, of beter gezegd: hij was te groot voor mij. Ja hoor, ook daar moet je rekening mee houden als je slechts 1,54m klein bent. Er zijn uiteindelijk best wel wat auto’s waar je dan niet op een fatsoenlijke manier (lees: zonder kussens of andere hulpmiddelen) mee kunt rijden.

Oh non, une Peugeot!

Nog steeds autoloos kloppen we op dinsdag aan bij de dichtstbijzijnde garage. Die gelukkig ook echt dichtbij zit. Daar kunnen we niet alleen een huurauto krijgen voor een dag, maar hij heeft ook nog een autootje staan dat we voor een prikkie mogen hebben. Moeten we wel even zelf zorgen dat hij apk-waardig wordt, maar dat mag niet zo’n probleem zijn. Als huurauto krijgen we een Peugeot 107 mee. Nu ben ik niet zo’n liefhebber van Franse auto’s, doe mij maar een Duitser, bij voorkeur zo een met een V en een W in het logo. Maar in tijden van nood mag je natuurlijk niet klagen. 😉 Ik probeer dat ook vooral niet te doen, maar in alle eerlijkheid viel de 107 me zelfs nog meer tegen dan verwacht: traag, hard en écht klein. Maar woensdagavond is onze nieuwe apk gekeurd en mag de 107 weer worden ingeleverd.

Oh non, une autre Peugeot!

En die andere is dus ook weer een Peugeot. Een 306 om precies te zijn. Niet meer moeders mooiste, maar in alle eerlijkheid is dat ook meteen het enige slechte dat ik van hem kan zeggen. Hij zit niet verkeerd, wegligging is prima, best ruim én behoorlijk pittig. Omdat het ook weer een handgeschakelde is, zal hij dadelijk sowieso een keer moeten worden omgeruild voor een automaatje, ondertussen klagen we hier in elk geval niet over.

Weekend

Ondertussen is het alweer weekend (op moment van schrijven is het zondagavond om precies te zijn) en is de rust weergekeerd. De stress van zonder auto zitten is verdwenen, maar toch zit ik niet lekker. Waarom weet ik niet precies. Mijn verstand zegt dat ik gewoon dusdanig overprikkeld ben, dat ik tijd nodig heb op terug op mijn pootjes te komen. Mijn gevoel laat zich echter niet zo graag in een hokje stoppen. Mijn gedachten dwalen af naar zaken als de zinloze pietendiscussie, Trump en andere actualiteiten die naar mijn mening niet goed zijn in deze wereld. Bij deze besluit ik dan ook voorlopig niet verder te lezen in mijn huidige boek; een waargebeurd verhaal dat zich afspeelt in de tweede wereldoorlog. Laten we maar even iets luchtiger uit de kast pakken en hopen dat deze bui snel verdwijnt.