Overprikkeling

Overprikkeling grijpt je bij je keel. Zo voelt het ook letterlijk, of bij mij in elk geval toch. Ik heb het gevoel haast niet te kunnen ademen, elke prikkel is er teveel aan en afsluiten lukt me niet meer.

In het huidige overprikkelingsgeval spreken we over het resultaat van een paar zware weken, aangevuld door een stevig weekend. Ten eerste heb ik alweer zo’n 2 weken last van een flinke allergieaanval, inclusief eczeem en dus flinke jeuk. Ik ben een hele dag bekaf en als ik geluk heb haal ik 22.00 uur. Dat is niet handig. Zeker niet als je veel te doen hebt. Ten tweede werd Axel vorige week 8. Kei leuk zo’n verjaardag, maar ook flink wat extra werk. Bij mij hakt bijvoorbeeld een kinderfeestje met 7 jongens er zelfs onder goede omstandigheden flink in. En dan punt 3: beide jongens hebben deze week kamp. Niet tegelijk, nee, Laurens is vandaag voor een nachtje weg en als we hem morgen hebben opgehaald, mogen we Axel naar school brengen. En pas vrijdag weer oppikken. Dat is om te beginnen een beetje moeilijk voor mijn moederhart – iets met loslaten, zeg maar – en ook weer een hoop geregel. Plus stuiterende kinderen. Niet enkel die van mij, maar ook alle andere kampgangers = heel veel extra prikkels.

Begrijp me niet verkeerd, dit is absoluut niet bedoeld als klaagzang. Ik wil gewoon graag delen hoe het voor mij is om overprikkeld te zijn. Wat ik voel en waardoor het komt. Veel te vaak lijkt overprikkeling nog iets te zijn wat niet kan. Iets waar je jezelf maar overheen moet zetten en weer verder gaan. Ik wil graag laten weten dat dit voor mij ook niet zo is. Dat ik me er op een gegeven moment echt niet meer overheen KAN zetten. Als ik me voel zoals nu, zou ik haast kunnen huilen, omdat ik me zo ellendig voel.

Een potje huilen helpt bij mij overigens niet. Wat ik dan wel doe? Zodra ik de tijd kan nemen, zonder ik me af (desnoods zet ik gewoon een koptelefoon op) en zet ik muziek op. Wat voor muziek wisselt heel erg. Op dit moment word ik, gek genoeg, het snelst rustig van Metallica. Na een paar minuten heb ik het gevoel weer terug te kunnen ademen en denken. Een half uurtje muziek luisteren en ik voel me weer een heel eind als herboren. Wat voor mij trouwens nog sneller en beter werkt, is lekker meezingen. Maar dat doe ik enkel als ik het huis voor mij alleen heb en dan kies ik ook niet voor Metallica, haha.

Hoewel ik een ondertussen een stuk fijner zit dan toen ik net begon te schrijven (met Metallica in mijn oren), weet ik dat de rust in mijn hoofd ditmaal van korte duur zal zijn: morgen moet ik de kinderwissel nog ondergaan. Ruim 100 joelende stuiterballen maken mijn potje weer heel snel vol. Misschien kan ik dit weekend beter zelf wat gaan staan zingen, in plaats van naar Misty Fields te gaan, haha.

Hoe doorsta jij overprikkeling? En hoe kan jij ervoor zorgen dat je weer lekker in je vel zit?

Kan je wel wat hulp gebruiken bij het zoeken naar handvatten? Neem dan contact op, ik help je hier graag bij!